نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید         ( 1059 )                                

آدرس این وبلاگ در تلگرام :   َ        

https://telegram.me/adabvaerfan

ســوره 19 : مـریــم ( مـکّــی ـ98 آیه دارد ـ جزء  شا نزدهم ـ صفحه 305 )

   ( قسمــت شانزدهــــم )

سُکـرِ شُکــر

 ( جزء شانزد هــم صفحــه 311 آیه 85 )

بسم الله الرحمن الرحیم 

یَوْمَ نَحْشُرُ الْمُتَّقِینَ إِلَى الرَّحْمَنِ وَفْدًا

   ترجمــه لفظـــی آیــــه شریفه :

[یاد کن] روزى را که پرهیزگاران را به سوى [خداى] رحمان

گـــــروه گــــــــروه محشـــــــــــــور مى ‏کنیم

 نگاهی ادبی و عرفانی به آیــه :

گویند عارفی بزرگ در حال نـــــــزع بود ؛

درویشی نزد او ایستــــــــاده بود ،

و دعا می کرد و می گفت ؛

بار خدایــــــــا ؛ بر وی رحمت کن ،

و بهشت ؛ او را کــــــــرامت فـــرمـــــــــا ،

عــــــارف در او نگـــــــریست و بانگــــــی بر وی زد که ؛

ای غافل ؛ سی سال است که بهشت با حور و قصور بر من جلوه می کنند و من با آنها تــوجـــــه نداشته ام ! اکنون که به سرمشربِ حقیقت می رسم ، تـــــو رحمت آورده ، و برایـــــــم بهشت و رحمت می خواهی ؟ !

مرا با بهشت و حور و قصور کاری نیست ؛

که دیــــــدار محبـــــــوب ؛ مراست مقصـــد و مطلوب !!

پس ای جوانمــــــــرد ؛

بدان که این حدیث در حوصله ی کسی نگنجد ،

این ؛ جوانمــــــــردانی را رســــــــد ؛

که در ســـــــرِ اوقــــــــات مطالعـــــــــات ،

و در مقـــــام کرامـــــــــات ؛ عین طلبنــــــــد !

چنان که ؛ زمانی در حلّه ی مجاهدت ؛

گاهی در گوشواره ی مشاهدت ،

گاهی در سُکرِ شُکر؛

گاهی در صحــــو محــــــو ،

هــــــم نیست و هــــــــم هست !

هــــــــم هوشیــــــــــار و هــــــــــم مست !

دل هاشان حریقِ نـــــــــارِ غیــــــــرت !

جان هاشان غریق دریای حیرت !

ساکنـــــانِ پوینـــــــده !

خـــامـــــوشــــــــانِ گوینـــــــده !

فردا که خلق را به حضرت صاحب جلال برند ؛

هرکسی را مرکبــــــــی باشــــد ؛

یکی را نجیب طاعـــــت ؛

یکی را بــــراق همّـــــــت ؛

ایشان را به قبضه ی عزّت احدیت آرند !

عشقِ چاره ســــاز

حــدیث عشق تـــــو ، بــــــــاد بهــــار بـاز آورد

    صبــــــــــــا ز طَـــرْف چمن ، بوى دلنواز آورد

طرب کنـان گل از اســرار بوستـــان مى گفت

فسرده جان ، خبر از عشق چاره ساز آورد

بنفشـــه از غـــــــــم دورىّ یــــــار ، نالان بود

فــــــــرشتــــه آیه هجـــــــرانِ جان ‏گداز آورد

هلال ، از خــــــــــم ابـــروى یـــار ، دم مى زد

 نسیـــــــم ، عطــــر بهارى ، چه سرفراز آورد

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 84 ]